De tandarts van vanmorgen was vriendelijk, gedreven, maar ook erg druk en hardwerkend, iets waar ik respect voor heb. Hij keek me nauwelijks aan bij het weggaan, zei snel “doei” en draaide zich alweer om naar het volgende nummer. En toch liep ik met een glimlach naar buiten. Waarom? Omdat hij zijn werk fantastisch deed. Snel, kundig, precies en even afstemde waar de verdoving moest komen. Misschien wel de kern: Hij voelde aan dat ik niet eindeloos in de stoel wilde liggen, en leverde kwaliteit. Geen fratsen, geen poeha. Wél vakmanschap.
En daar gaat het mij vandaag om: het verschil zit in de diepte. Niet alleen bij tandartsen, maar ook bij juristen, artsen en ja, ook bij paardencoaches.
Ik ben in mijn leven vaak verhuisd. Daardoor heb ik veel verschillende tandartsen en ook juristen meegemaakt. En elke keer verbaast het me weer hoe groot het verschil in kwaliteit kan zijn. Soms krijg je vooral een warm bad. Aardig, empathisch, knikken op de juiste momenten. Maar als de technische kennis of ervaring ontbreekt, dan blijf je achter met een gevoel van… gemiste kansen. Of erger nog: schade.
En in het coachvak?
In de paardencoach-opleiding zie ik het ook. De één wil vooral helpen, zachtheid bieden, empathisch zijn prachtig. Maar als je de gedragskennis van het paard niet snapt, of de technieken van motiverende gespreksvoering niet beheerst, dan blijft het bij ‘lief zijn’. Terwijl coachen zoveel meer is dan dat.
Het vraagt vakmanschap. Het vraagt verdieping. Het vraagt tijd, oefening, leren, reflecteren. Dát is wat ik van mijn studenten vraag. En ja, misschien ben ik daarin streng. Maar ik wil kwaliteit. Omdat mensen die zich laten coachen, recht hebben op een coach die weet wat hij of zij doet.
Want aardig zijn is belangrijk, maar aardig zijn alleen is niet genoeg.
De beste professionals combineren beide: inhoud én relatie. Ze weten wat ze doen én hoe ze het overbrengen. Dat kost tijd. Dat kost energie. En dat vraagt een keuze: wil jij een vakidioot worden? Niet iemand die alles weet, maar iemand die zich blijft verdiepen, blijft oefenen, blijft groeien.
Want een goede paardencoach word je niet uit een boekje. Daar moet je in duiken. Daar moet je voor gaan. En ja, je mag ook een persoonlijk appeltje met jezelf willen schillen. Dat past bij onze opleiding. We bieden een warm bad. Maar je moet het zélf doen. Vanuit je eigen kracht, je eigen motivatie, je eigen keuze.
Zo wil ik het seizoen ingaan
We staan aan de start van een nieuw seizoen. En ik weet: ik wil knallen. Maar niet met iedereen. Ik wil samenwerken met mensen die hierover hebben nagedacht. Die hun vak serieus nemen. Die voelen dat het coachvak niet zomaar ‘leuk met paarden werken’ is maar een vak. Een vak waar je je in onderdompelt. Dat je leeft. Dat je draagt.
Ik wil me omringen met mensen die hun kracht willen vinden én verdiepen. Die geloven in zichzelf, ook als de ander misschien twijfelt. Die willen bouwen aan kwaliteit. Die weten: het verschil zit in de diepte. En dat begint bij een stevig fundament.
Auteur: Rosa van Veen